Dies irae

Dies irae, dies illa,
Solvet saeclum in favilla:
Teste David cum Sibylla.

Quantus tremor est futurus,
Quando iudex est venturus,
Cuncta stricte discussurus!

Tuba mirum spargens sonum
Per sepulcra regionum,
Coget omnes ante thronum.

Mors stupebit et natura,
Cum resurget creatura,
Indicanti responsura.

Liber scriptus proferetur,
In quo totum continetur,
Unde mundus indicetur.

Index ergo cum sedebit,
Quidquid latet apparebit:
Nil inultum remanebit.

Quid sum miser tune dicturus?
Quem patronum rogaturus?
Cum vix iustus sit securus.

Rex tremendae maiestatis,
Qui salvandos salvas gratis,
Salva me, fons pietatis.

Recordare lesu pie,
Quod sum causa tuae viae:
Ne me perdas illa die.

Quaerens me, sedisti lassus:
Redemisti crucem passus:
Tantus labor non sit cassus.

Iuste index ultionis,
Donum fac remissionis,
Ante diem rationis.

Ingemisco, tamquam reus:
Culpa rubet vultus meus:
Supplicanti parce Deus.

Qui Mariam absolvisti,
Et latronem exaudisti,
Mihi quoque spem dedisti,

Preces meae non sunt dignae:
Sed tu bonus fac benigne,
Ne perenni cremer igne.

Inter oves locum praesa,
Et ab haedis me sequestra,
Statuens in parte dextra.

Confuntatis maledictis,
Plammis acribus addictis,
Voca me cum benedictis.

Oro suples et acclinis,
Cor contritum quasi cinis:
Gere curam mei finis.

Lacrimosa dies illa,
Qua resurget ex favilla
Indicandus homo reus:
Huic ergo parce Deus.

Pie Iesu Domine,
Dona eis réquiem. Amen.


Tomás de Celano